Για τον Άυγουστο ...

Γεια σας ...

Από τη αρχόντισσα του Αιγαίου που δε παύω

να γεύομαι την κάθε στιγμή μου στην θάλασσα.

Με την προηγούμενη αναρτησή μου έλαβα αρκετά μηνύματα

εδώ αλλά και στο facebook που μου λέγανε πως αν ήξερα 

την ιστορία του τραγουδιού που τόσο πολύ μου αρέσει

μπορεί να έπαυε να μου αρέσει.

Ό Άυγουστος του Νίκου Παπάζογλου μου άρεσει πολύ 

και έτσι θέλησα να μάθω την ιστορία του.

Τον Ιούνιο του 1978, ο εγκέλαδος χτύπησε τη Θεσσαλονίκη και ήταν καταστροφικός. Το σπίτι του Νίκου Παπάζογλου καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς και ήταν πλέον επικίνδυνο να ζείς σε αυτό. Αυτό το γεγονός ανάγκασε τη σύζυγό του Βαρβάρα και τη νεογέννητη κόρη του Μαρία-Αδελαΐδα να μετακομίσουν για λίγο καιρό στην Αμερική. Στο διάστημα που ήταν μόνος, δέχτηκε μια πρόσκληση από το Διονύση Σαββόπουλο να πάει να μείνει στο σπίτι του στο Πήλιο. Εκεί γνώρισε μια πανέμορφη γυναίκα. Μια γνωριμία η οποία τον συγκλόνισε και του δημιούργησε σκέψεις και αισθήματα τα οποία δεν ήθελε να έχει και έπρεπε να τα πνίξει βαθιά μέσα του. Ήταν ευάλωτος γιατί του έλειπε η κόρη του και δε μπορούσε να το διαχειριστεί όλο αυτό. Έφυγε σχεδόν ''τρέχοντας'' από το Πήλιο και γύρισε στη Θεσσαλονίκη. Έψαχνε ένα τρόπο να ξεσπάσει. Να συνδυάσει το αίσθημα της έλειψης που ένοιωθε για τη μικρή Μαρία-Αδελαΐδα και την αναστάτωση που του προξενούσε η σκέψη της άγνωστης καλλονής που του είχε πάρει το μυαλό. Στο μυαλό του είχε ήδη γράψει τους στίχους του ''Αυγούστου''. Μέσα σε είκοσι λεπτά είχε ολοκληρώσει το τραγούδι. Τους στίχους δεν τους είχε γραμμένους πουθενά. Έτσι δημιουργήθηκε ο ''Άυγουστος''. Ένα τραγούδι που εξυμνεί τη γυναίκα. Είτε είναι ερωμένη είτε είναι σάρκα από τη σάρκα μας...

Την ιστορία αυτή την περιέγραψε ο ίδιος ο Νίκος Παπάζογλου σε τηλεοπτική του συνέντευξη.

Τώρα που την ξέρω δε παύει να μου αρέσει ούτε κατά ένα χιλιοστό.

Οι ανθρώποι έχουμε συναισθήματα και δε μπορούμε να τα πάψουμε 

για κανέναν και για τίποτα.

Εσάς ποια η γνώμη σας;

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχολιά σας.

Φιλάκια ...